《云窗诗集后序》
0字 下载全书
1 白横槊赋谓之风废而业武弁者甚或不识一丁自街亭涛斜之蒯师将兵者乃深以读书为戒夫百万之众听挥擢进止于一将而将乃曰不知书以书为戒其何以执古御今以救万全之胜哉至于歌咏篇什宜若无用于军中者然一百篇中劳违戌送征役者指不胜屈盖慰其羁旅之怀以作其勇敢之气其道用应尔也政曰兴于诗却殿说礼乐敦诗书祭遵投壶雅歌不废斯人久不见矣曹景宗竞病之韵曹翰老将诗短章寂寥何足齿录今井若人者亦不复见然则今所谓将徒取足于抚剑疾视敌一人而已乎正德戊辰子以事逮辽西都督建业毛公总戎共地因出其所作云窗诗集见示其五七言律快奇雄浑而古体长歌横逸奇佩有建安以来鞍马间为文所未能过者公何以独有此哉且读书非难在世禄家知读书者为难而元勋闵阅山河带砺能读书者为尤难公少以南甯伯贵介弟负才过人折节下士故不藉门第而自致总戎脱迹于金貂纹绮沉酣薄伐之中而曰睢阳于铅药芸缩之下此在古人犹以为难无论今之人也然竞病韵成应制赋诗之后不闻更有所作景一时之兴不足以胜数助射唐之乐而屠城杀戮之惨终怀渐煎而不敢复有重舌耶抑其人本不能诗而当时好事者为之也公连篇玉牍脍炙人口虽曹氏父子马让房车辈视公尚有馀愧规翰与景宗乎世笃忠贞身遭明圣以儒将著边睡以诗人鸣当代行当建奇勋嗣先美与卫霍郭李争光竹帛而石勒庄铄销标交趾有未足多者诗之工拙何轩轻于公哉手友壬直溪诗公之诗已中的不容更妄舍矢兹录实以附其后俾将门学诗者知志于谷云